ประชากรชาวละตินของประเทศมีลักษณะเฉพาะมาช้านานจากการเติบโตอย่างรวดเร็วและโดยการกระจายตัวไปยังส่วนต่าง ๆ ของประเทศที่แต่เดิมมีชาวละตินเพียงไม่กี่คน แต่จากการ วิเคราะห์ข้อมูลของสำนักงานสำรวจสำมะโนสหรัฐฯ ของ Pew Research Center พบว่าการเติบโตและการกระจายตัวของประชากรละตินอเมริกาได้ชะลอตัวลงตั้งแต่ปี 2550 เมื่อภาวะถดถอยครั้งใหญ่เริ่มต้นขึ้น การอพยพจากละตินอเมริกาเย็นลงและอัตราการเจริญพันธุ์ของชาวลาตินลดลงอย่าง รวดเร็ว
ระหว่างปี 2550 ถึง 2557 ประชากรชาวอเมริกัน
เชื้อสายฮิสแปนิกในสหรัฐฯ เติบโตเฉลี่ยปีละ 2.8% (อัตราการเติบโตช้าลงอีก 2.4% ระหว่างปี 2553-2557) ซึ่งลดลงจากอัตราการเติบโต 4.4% ระหว่างปี 2543 ถึง 2550 และลดลงจาก 5.8% ต่อปีในปี 2533 ผลที่ตามมาคือประชากรสเปนซึ่งครั้งหนึ่งเคยเติบโตเร็วที่สุดของประเทศได้ลดลงตามหลังชาวเอเชีย (ซึ่งประชากรเติบโตในอัตราเฉลี่ย 3.4% ต่อปีตั้งแต่ปี 2550 ถึง 2557) ในอัตราการเติบโต
การชะลอตัวนี้ได้รับแรงหนุนจากสองแนวโน้มทางประชากรขนาดใหญ่ที่ส่งผลกระทบต่อชุมชนฮิสแปนิก การอพยพย้ายถิ่นฐาน ซึ่งในช่วงทศวรรษที่ 1980 และ 1990 เป็นตัวขับเคลื่อนหลักของการเติบโตของประชากรฮิสแปนิกเริ่มชะลอตัวลงในช่วงกลางทศวรรษที่2000 และในกรณีของเม็กซิโก การย้ายถิ่นฐานได้เปลี่ยนเส้นทางกลับไปยังเม็กซิโกตั้งแต่ปี 2009 ด้วยเหตุนี้ ตัวขับเคลื่อนหลักของการเติบโตของประชากรสเปนจึงเปลี่ยนไปสู่การเกิดในสหรัฐฯ แต่ที่นี่ก็มีการเปลี่ยนแปลงเช่นกัน ตลอดช่วงต้นทศวรรษ 2000 อัตราการเกิดของผู้หญิงสเปนอายุระหว่าง 15 ถึง 44 ปีมีประมาณ 95 คนต่อผู้หญิง 1,000 คน ซึ่งถึงจุดสูงสุดที่ 98.3 ในปี 2549 อย่างไรก็ตาม นับตั้งแต่เกิดภาวะถดถอยครั้งใหญ่ อัตราการเกิดลดลงลดลงอย่างต่อเนื่องเป็น 72.1 ต่อผู้หญิงสเปน 1,000 คนอายุ 15 ถึง 44 ในปี 2014
การเติบโตของประชากรทั่วไปและโอกาสทางเศรษฐกิจในสถานที่ซึ่งแต่เดิมมีชาวละตินอยู่ไม่กี่แห่ง นำไปสู่การกระจายตัวของประชากรชาวละตินไปทั่วสหรัฐอเมริกาโดยเริ่มต้นในทศวรรษที่ 1990 เช่นเดียวกับการเติบโตของประชากรละตินที่เร่งตัวขึ้น ใน ช่วงทศวรรษที่ 1990 นอร์ทแคโรไลนาเป็นผู้นำในการเติบโตของประชากรชาวละตินเมื่อผู้อพยพที่เข้ามาใหม่และครอบครัวของพวกเขาย้ายไปที่นั่นเพื่อแสวงหาโอกาสในการทำงานในภาคเกษตรกรรมและการผลิต ในช่วงทศวรรษที่ 2000 มณฑลในจอร์เจียมีประชากรละตินเติบโตเร็วที่สุดในระดับประเทศ ภายในปี 2014 สถิติ 1,579 เคาน์ตี (ประมาณครึ่งหนึ่งของเคาน์ตีทั้งหมดในสหรัฐอเมริกา) มีชาวละตินอย่างน้อย 1,000 คน เพิ่มขึ้นจากเพียง 833 เคาน์ตีในปี 1990 โดยรวมแล้ว 1,579 เคาน์ตีเหล่านี้ในปี 2014 มีประชากรลาตินในสหรัฐถึง 99%
อย่างไรก็ตาม การวิเคราะห์ใหม่แสดงให้เห็น
ว่าการกระจายตัวของประชากรสเปนและสเปนยังคงดำเนินต่อไป แต่ก็ชะลอตัวลงเช่นกันตั้งแต่ปี 2550 ตัวอย่างเช่น ส่วนแบ่งของเทศมณฑลในสหรัฐอเมริกาที่มีชาวสเปนอย่างน้อย 1,000 คนเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเกิดภาวะเศรษฐกิจถดถอยครั้งใหญ่มากกว่าหลัง: ระหว่างปี 2543 ถึง 2550 มีส่วนแบ่งเพิ่มขึ้นร้อยละ 8 ในมณฑลต่างๆ ของสหรัฐฯ ที่มีชาวสเปนอย่างน้อย 1,000 คน เพิ่มขึ้นเป็น 46% จาก 38% ในปี 2543 แต่ในขณะที่ครึ่งหนึ่งของเทศมณฑลของสหรัฐฯ ผ่านเกณฑ์นี้ในปี 2557 ส่วนแบ่งที่ทำเช่นนั้นกลับเพิ่มขึ้น เพียง 4 คะแนนเปอร์เซ็นต์ตั้งแต่ปี 2550 เมื่อ 46% ของทุกมณฑลทำได้ การวัดการกระจายอื่น ๆ แสดงแนวโน้มการชะลอตัวที่คล้ายกัน (ดูรายละเอียดเพิ่มเติมในบทที่ 1)
การชะลอตัวของการตั้งถิ่นฐานของชาวละตินไปยังพื้นที่ที่ไม่ใช่ชาวละตินแบบดั้งเดิมสะท้อนให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงในประชากรของชาวละติน แต่ยังรวมถึงมณฑลที่มีชาวละตินเพียงไม่กี่แห่งในปัจจุบันโดยทั่วไปแล้วจะเป็นมณฑลที่เล็กกว่าโดยรวม มณฑล 1,562 แห่งซึ่งมีชาวสเปนน้อยกว่า 1,000 คนในปี 2014 ส่วนใหญ่ตั้งอยู่ในพื้นที่นอกเมืองของประเทศ และมีประชากรเฉลี่ยประมาณ 13,000 คน ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ในขณะที่ชาวละตินบางส่วนอาจย้ายไปที่นั่น เป็นไปได้ว่าการกระจายตัวจะชะลอตัวลงอย่างต่อเนื่อง
แนวโน้มทั้งสองนี้ – การเติบโตของประชากรอย่างรวดเร็วและการกระจายตัวทางภูมิศาสตร์ – นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงทางประชากรศาสตร์ที่ขับเคลื่อนด้วยละตินทั่วประเทศตั้งแต่ปี 2533 ในปี 2555 มี 17 รัฐที่มีประชากรนักเรียนอนุบาลที่มีชาวละตินอย่างน้อย 20% เพิ่มขึ้นจากเพียงแปดรัฐใน 2000 และจำนวนประชากรลาตินที่เพิ่มขึ้นและกระจายตัวได้นำไปสู่อิทธิพลในการเลือกตั้งที่เพิ่มขึ้นของผู้มีสิทธิเลือกตั้งชาวลาตินในการเลือกตั้งครั้งล่าสุด เนื่องจากจำนวนผู้มีสิทธิลงคะแนนเสียงเพิ่มขึ้นในหลายรัฐสมรภูมิเช่น โคโลราโด เนวาดา เวอร์จิเนีย และนอร์ทแคโรไลนา กระจุกตัวอยู่ในรัฐที่ไม่ใช่สมรภูมิ เช่น แคลิฟอร์เนียและเท็กซัส แต่การชะลอตัวของการเติบโตและการกระจายตัวของประชากรละตินอาจทำให้แนวโน้มเหล่านี้ช้าลงเช่นกันในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า
